ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ 1798-1857 - ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Η οικογένεια των Σολωμών εντοπίζεται στη Ζάκυνθο από το 1670. έλκει την καταγωγή της από την Κρήτη, από την οποία αποχώρησε για να εγκατασταθεί στα Επτάνησα μετά την κατάκτησή της από τους Τούρκους το 1669. με την εγκατάστασή τους στα Επτάνησα τους αναγνωρίστηκε το δικαίωμα να διατηρήσουν τα προνόμια που είχαν και στην Κρήτη και επιπλέον τους αναγνωρίστηκε και ο τίτλος του κόντε.

Ο Διονύσιος γεννήθηκε το 1798 από την Αγγελική Νίκλη, υπηρέτρια στο σπίτι του κόντε Νικόλαου Σολωμού, και τον ϊδιο τον κόντε. Βέβαια, ο κόντες ήταν ήδη νυμφευμένος με τη Μαρνέττα Κάκνη και είχε δύο γιους από αυτό το γάμο. Με τη Νίκλη συζούσε από το 1796, αμέσως μετά δηλαδή, το θάνατο της συζύγου του. Το Φεβρουάριο του 1807 ο κόντες πέθανε. Πριν το θάνατό του, όμως, νυμφεύθηκε την Αγγελική Νίκλη και με διαθήκη του ζητούσε να θεωρηθούν ο Διονύσιος και ο Δημήτριος Σολωμός νόμιμα τέκνα του.

Τον Αύγουστο του 1807 η Νίκλη παντρεύεται το Μανόλη Λεονταράκη, με τον οποίο θα αποκτήσει δύο παιδιά.

Ο νεαρός Διονύσιος τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στη Ζάκυνθο. Το 1808 όμως φεύγει στην Ιταλία μετά από προτροπή και με τη συνοδεία του Don Santo Rossi. Το 1815 γράφεται για νομικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Παβίας. Από την περίοδο αυτή γνωρίζουμε την μεγάλη αγάπη που έτρεφε για τη μητέρα και τον αδελφό του από την αλληλογραφία του. Το 1818 επιστρέφει στη Ζάκυνθο. Κατά την παραμονή του στην Ιταλία είχε ήδη αρχίσει να γράφει ποιήματα στα ιταλικά. Μετά την επιστροφή του αρχίζει να γράφει και στα ελληνικά επηρεασμένος από τον Τρικούπη και έχοντας μελετήσει την ποίηση του Βηλαρά και του Χριστόπουλου. Το 1823 γράφει τον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν». Από το 1823 ως το τέλος της ζωής του γράφει ποιήματα ή και μεγαλύτερα συνθέματα υψηλής ποιητικής πνοής, τα οποία επεξεργάζεται ξανά και ξανά κρατώντας σημειώσεις και προσπαθώντας να αποδώσει βαθιά νοήματα, συναισθήματα και προσδοκίες και να τα τελειοποιήσει. Εξάλλου, γνωρίζουμε πόσο έχει επηρεαστεί από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των συμπατριωτών του.

Το 1833 ο Ιωάννης Λεονταράκης, ο πρώτος γιος από το γάμο της Νίκλη με το Λεονταράκη και ετεροθαλής αδελφός του Σολωμού, κάνει αγωγή στους αδελφούς Σολωμού διεκδικώντας μερίδιο από την περιουσία τους ως γνήσιος γιος του κόντε, παρόλο που είχε γεννηθεί δύο περίπου χρόνια μετά το θάνατο του κόντε (!). Δεν ήταν όμως το μόνο πλήγμα για το Σολωμό αυτό∙ το χειρότερο ήταν ότι η μητέρα του, την οποία υπεραγαπούσε, πήρε το μέρος του Ιωάννη Λεονταράκη σε αυτή τη δικαστική διαμάχη. [Υποστηρίζεται δε από πολλούς μελετητές του Σολωμού ότι αυτός είναι ο λόγος που στο έργο του υπάρχουν γυναικείες μορφές εξιδανικευμένες, αφού επέλεγε να τις παρουσιάζει όπως επιθυμούσε και ονειρευόταν να είναι η μητέρα του. χαρακτηριστικό παράδειγμα η Φεγγαροντυμένη ή η Μητέρα-Πατρίδα, η Ελευθερία στο Γ΄Σχεδίασμα των «Ελεύθερων Πολιορκημένων»]

Τελικά οι δύο αδελφοί δικαιώνονται στο δικαστήριο μετά από μακροχρόνια δικαστική διαμάχη. Αναφορικά με τη μητέρα του, την είχε ήδη αποκληρώσει πριν τελεσιδικήσει η υπόθεση, βαθύτατα πικραμένος από τη στάση της.

Όλο αυτό το διάστημα ο ποιητής δεν σταμάτησε να γράφει συνθέσεις, τις οποίες άλλοτε τις παρουσίαζε ο ίδιος και άλλοτε τις εξέδιδε ανωνύμως.

Το 1851 παθαίνει εγκεφαλική συμφόρηση, ίσως απότοκο της πίκρας που κουβαλούσε στην ψυχή του. Το 1856 απομονωμένος από τον κύκλο του όλο πλην του Ιάκωβου Πολυλά παθαίνει σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο. Ο θάνατος τον βρήκε 9/21 Φεβρουαρίου 1857.  Ο Ιάκωβος Πολυλάς θα εκδώσει μετά το θάνατό του τα «Ευρισκόμενα». Το 1865 επί υπουργίας Δ. Βουδούρη ο Ν. Μάντζαρος μελοποίησε τις δύο πρώτες στροφές του «Ύμνου εις την Ελευθερίαν», οι οποίες καθιερώθηκαν ως εθνικός ύμνος της Ελλάδας.